De angst van Kafka

Wil je het heden duur kunnen verlenen, dan moet je het eerst aankunnen. Die voorwaarde heeft Kafka op het oog als hij eenmaal optekent: ‘Ik ben alleen maar bang voor mensen.’ Deze angst is uiteraard volstrekt futiel. Het is zijn bestemming om als rook voor de zon te verdwijnen. Maar daar kunnen levens mee heengaan.

Gerard Visser, Water dat zich laat oversteken, p. 92